02.11.2015r. - 2 rocznica, godzina bliżej nieokreślona.
Na stole stoi butelka wina, mojego ulubionego, pusta. W dłoni trzymam kieliszek wypełniony niemalże po brzegi winem. Wiem, że w kuchni stoi jeszcze jedna butelka. Na dole jest sklep, najwyżej skończę po więcej jak będzie trzeba. A chyba będzie taka potrzeba. Na stole mam komputer, a na nim wyświetlone nasze zdjęcie, jedno z niewielu. Uchwyceni w tańcu, delikatnym, powolnym, bo przecież oboje nie umiemy tańczyć. Stoję tyłem, a na ekranie wręcz błyszczy jego uśmiech. Patrząc na to uśmiecham się delikatnie, a po policzku spływa kolejna łza. Wycieram ją szybko i pociągam spory łyk wina. Już zapomniałam jakie jest dobre. Tak, siedzę sama, światło zgaszone w całym mieszkaniu, tylko komputer lekko rozświetla moją twarz. Przeglądam zdjęcia dalej, jest ich mnóstwo, a pośród nich tak mało nas. Tak jak i tej nocy. Nie było nas wcale. Byłam tylko ja. Odstawiam wino i zarzucam na siebie kurtkę, zamykam za sobą drzwi i wychodzę z domu, wchodzę w ciemność, zerkam na telefon, godzina 1.42 w nocy. Wyciągam papierosa, rozpalam i zaciągam się mocno patrząc w granatowe niebo. Gdzieś słyszę jadące samochody, gdzieś szczekanie psa. I wewnętrzny płacz, który rozdziera mnie z całych sił. Kończę papierosa i zapalam kolejnego. Wracam do domu, jest już 2. Patrzę na puste łóżko i ściska mnie w żołądku. Powinien tu być. Patrzeć na mnie. Tulić mnie do snu. Ale jest w pracy. Stając przed lustrem w łazience widzę swoje zaczerwienione oczy, ślady po łzach i rozmazaną szminkę. Rozbieram się i patrze na siebie. Zastanawiam się co we mnie widzi. Odruchowo łapie się za brzuch. Ostatnio często spoczywały na nim jego ręce. Wchodzę do wanny, odprężam się i nie myślę o tym co się dzieje. Gdy trafiam do łóżka jest już bardzo późno..
Następny dzień - ciężki poranek.
Pierwsze co robię po przebudzeniu to sprawdzenie telefonu. Jedna zaległa wiadomość, dostarczona w chwili gdy się obudziłam. Jestem w domu maleństwo. Uśmiecham się, do oczu napływają łzy, a w głowie łupie coraz mocniej. Kładę się i zasypiam z myślą, że jest obok.
Kilka dni później leżę obok niego, ugłaskana i skulona, szczęśliwa i wreszcie spokojna, kochana i odprężona. Chcę żeby było tak zawsze. Nic nie jest idealne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz